دوست ، تقدیر گریزناپذیر ما نیست. برادر خواهر پسر خاله و دختر عمو نیست که آش کشک خاله باشد.
دوستی انتخاب است. انتخابی دو طرفه که حد و مرز و نوع آن به وسیله همان دو نفری که این انتخاب را کرده اند تعریف می شود.
با دوستانمان میتوانیم از همه چیز حرف بزنیم و مهم تر آنکه می توانیم از هیچ چیز حرف نزنیم وسکوت کنیم.
با دوستانمان میتوانیم درد دل کنیم و مهم تر آنکه می شود درد دل هم نکرد و بدانیم که می داند.
از
دوستانمان می توانیم پول قرض بگیریم و اگر مدتی بعد او پول خواست و
نداشتیم با خیال راحت بگوییم نداریم. و اگر مدتی بعد تر دوباره پول احتیاج
داشتیم و او داشت دوباره قرض بگیریم.
با دوستانمان میتوانیم بگوییم:
امشب بیا خونه ما دلم گرفته و اگر شبی دیگر زنگ زد و خواست به خانه مان
بیاید و حوصله نداشتیم بگوییم : امشب نیا حوصله ندارم.
با دوستانمان
می توانیم بخندیم می توانیم گریه کنیم می توانیم رستوران برویم و غذا
بخوریم می توانیم بی غذا بمانیم و گرسنگی بکشیم می توانیم شادی کنیم می
توانیم غمگین شویم میتوانیم دعوا کنیم. می توانیم در عروسی خواهر و برادرش
لباس های خوبمان را بپوشیم و فکر کنیم عروسی خواهر و برادر خودمان است. و
اگر عزیزی از عزیزان دوستانمان مرد لباس سیاه بپوشیم و خودمان را صاحب عزا
بدانیم. با دوستانمان میتوانیم قدم بزنیم می توانیم نصف شب زنگ بزنیم و
بگوییم : پاشو بیا اینجا و اگر دوستمان پرسید چی شده؟ بگوییم :حرف نزن فقط
بیا. و وقتی دوستمان بی هیچ حرفی آمد خیالمان راحت باشد که در این دنیا
تنها نیستیم با دوستانمان می توانیم حرف نزنیم کاری نکنیم جایی نرویم و فقط
از اینکه هستند خوشحال و خوشبخت باشیم.
*صرفا حرفی برای زدن و تایید نکردن!
**کلش هم کپی ه ولی نمی دونم از کجا!
:سوت
- ۰ نظر
- ۲۸ اسفند ۹۰ ، ۰۳:۲۱
