شروع

گاهی اوقات در بدترین لحظات اینقدر همه چی خوب می‌شه که حس خوشبختترین آدم روی زمین بهت دست می‌ده. قدر این لحظه‌ها رو باید دونست... :) 

پی نوشت: شاعر میگفت : خونه آخرین پناهه واسه دل‌خستگیامون...

مجاز

منابع محدود، ورودی محدود، خروجی محدود، همه چیز محدود ولی تو به عنوان صاحبش (همون سیستم‌ عامل خودمون :دی) طوری نقش زده‌ای که گویا همه‌ی دنیا و ماورای آن را جدا‌جدا برای تک‌تک‌مان فطر و خلق کرده‌ای.

ﺗﻮ ﺳﺮﺕ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺒﺎﻥ ﺧﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺭﻗﺺ ﮐﻨﺎﻥ، ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺷد ...

*درستش این است که همه این‌ها از کوچکی ظرف ماست در بی‌کران بودن بی‌کرانه‌های تو شکی نیست. گاهی مجاز می‌تواند عکسش باشد٫ یک مفهوم بی‌نهایت را مجازا در یک جام [باده/بشر] ریخت و دم نزد. جام هم هیچ‌گاه نخواهد فهمید بی‌نهایتی درونش هست٫ نهایتا حس می‌کند کمی زیاد است. پره٫ لبریز شده. همین.
می‌فهمی؟ مجبوره :دی:پی

مسیر بلند مدت زندگانی

در زندگی روزانه‌مان بارها می‌بینیم یک مرد کر و لال وقتی می‌خواهد مسواک بخرد می‌رود مغازه و با صد دردسر ادای مسواک‌زدن را در می‌آورد و فروشنده منظور او را متوجه می‌شود و به او مسواک می‌دهد. حال ما کور هستیم و می‌خواهیم از فروشنده عینک بخریم٫ چه کنیم؟
با آن عصای سفید جلوی فروشنده می‌رویم و تا شروع می‌کنیم ادای عینک زدن را در می‌آوردن، (خوشبختانه) یادمان می‌آید که کور بوده‌ایم و نمی‌توانستیم در زندگی روزانه‌مان بارها مردی کر و لال را هنگام مسواک خریدن ببینیم٫ آنگاه یک نفس عمیق می‌کشیم و در یک جمله می‌گوییم «لطفا یک عینک به من بدهید.» و یا اینکه جسارت انجام این کار را هم نداریم و بدون اینکه یک کلام نطق کنیم به ادامه‌ی پانتومیم‌ی که از نگاه کردن [واقعا] کورکورانه‌ به مسیر و جهت زندگی دیگری که شرایط و محدودیت‌هایش از زمین تا آسمان با ما فرق دارد ادامه می‌دهیم و به پیش‌برد اهدافمان در نقش یک فرد کر و لال و کور می‌‌پردازیم. :دی :عصای سفید+پنبه‌ی سفید+پارچه‌ی سفید (جهت عایق‌بندی چشم و گوش و حلق و بینی) 

:خسته