Vector
به نظرم آدم در طول زندگی ش یه برداره که به سمت هدفی که دنبال می کنه شتاب می گیره٫ وقتی بچه تره جهت این بردار رو خیلی راحت می تونه تغییر بده. یکم که بزرگتر شد تغییر جهت یکم سخت تر می شه ولی شتاب و حرکتش به سمت اون هدفا بیشتر می شه٫ از شواهد به نظر میاد از یه سنی هم که رد می شه تغییر جهت این بردار خیلی سخت می شه و فقط شتاب سرسام آورش واسش می مونه که اونو با سرعت بالا به هدفی که قبلا انتخاب کرده (بسته به اون هدف) [می کوبونه(!)/می رسونه ولی چون چیز خاصی نبوده از وسط ش رد می شه/ تا آخرین لحظه عمرش به سمت ش حرکت می کنه ولی باز بهش نمی رسه...]
*الان توی این سن یه لحظه پیش خودت فکر می کنی که از چنان گروه یا طرز فکر خوشت میاد٫ دو روز بعد خودت رو وسط اون گروه می بینی که داری واسشون نظریه پردازی می کنی٫ بعد دو روز بعد دوست داری پول در بیاری٫ بعد چهار روز بعد خودت رو می بینی که داری به صورت همزمان ۱۰ جا کار می کنی و از ۱۰۰ جا داره همین جوری واست میاد٫ بعد دوست داری کار آموزشی کنی دو روز بعدش می بینی شدی همه کاره یه بخش از چند تا آموزشگاه و مدرسه و مرکز٫ بعد دو روز بعدش می خوای کار فوق برنامه کنی٫ می بینی توی اینف جا داری سگ دو می زنی دنبال اردو و جشن و کنفرانس و افطار و ... اصن یه وضعی! قشنگ آدم می ترسه از خودش این جور مواقع. قشنگ باید مواظب باشه در لحظه داره به چی فکر می کنه و هدفش از زندگی چیه. یه تفکر اشتباه کاملا می تونه ویران کننده باشه. ... :|
*بعضی وقتی آدم چیزایی رو می خوره که نمی تونه هضم شون کنه واسه همین هم بالا میارشون٫ فقط این وسط خیلی سخته که کل صورت مسئله رو باهاش بالا نیاری. :درد
*بعد از افطار تی وی یه شعری رو میذاره خیلی باهاش ارتباط عاطفی(!) برقرار کردم هربار٫ راضیم ازشون:
باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ
گر کافر و گبر و بت‌پرستی باز آ
این درگه ما درگه نومیدی نیست
صد بار اگر توبه شکستی باز آ
(ابوسعید ابوالخیر)
//صرفا جهت اطلاع:
:پی+دی
- ۹۱/۰۵/۱۱