دوست داشتم بنویسم ولی ننوشتم٫ راستش را بخواهی ترسیدم از خودم.
گفتم کمی بیشتر بجوم اش. درست است که مزه اش می رود ولی در عوض خیالم راحت می شود.
آنقدر جویدمش تا آخرش به کلی اصل موضوع از یادم رفت.
*می خواست بگوید ولی نگذاشتم.
یکی می گفت آدمی از نگفتن لجش می گیرد ولی پشیمان نمی شود.
گذاشتم حرفش را بجود٫ با اینکه تمام شیرینی اش (شایدم طعم اکالیپتوس مانندش یا ...) رفت ولی در عوض دیگر پشیمان نمی شود٫ همین کافی است.
هنوز هم خوابم می آید.
:سوت+سکوت
وقتی در واکنش کسی که دوستت ندارد دوبرابر اون مقداری که دوستت ندارد٫ دوستش نداشته باشی وقتی گاهی اوقات خودت را دوست نداری در حلقه بی نهایت می افتی و سر یک مخالفت یا دوست نداشتن کوچک از خودت متنفر می شوی.
ولی اگر در واکنش کسی که دوستت ندارد نصف اون مقدار که دوستت ندارد دوستش نداشته باشی وقتی می خواهی [یا مجبوری خودت را دوست نداشته باشی] این ضریب «یک دوم» بی نهایت بار در خودش ضرب می شود و عملا صفر می شود و خیلی راحت با خودت کنار می آیی.
برای دوست داشتن نیز...
*زندگی سطح پایین را خیلی بیشتر دوست دارم. با اینکه گاهی اوقات علفهایش خیلی تلخ اند.
بیشتر که فکر می کنم مشکلی نیست٫ نهایتا بعد از مدتی چراگاه را عوض می کنم.
دونقطه پی + سوت + سکوت + کوچ
خدایا کاش زندگی سطح بالا هم چراگاه داشت.
البته اگر داشت علف هایش تلخ نبود٫ کشنده بود.
و
بی شک قبیله ام منقرض می شد...
(ببخشید خدا حرفم را پس می گیرم.)
:پی
زندگی را دوست دارم
ولی زندگی کردن را نه.
دوست دارم یک نفر به جای خودم زندگی می کرد و خودم از بالا تا حدودی کنترلش می کردم و خودش به اندازه کافی باهوش بود و خود جزییات را انجام می داد. حوصله ی ظرافت کاری های موجود را اصلا ندارم. همان طور که تا کنون نداشتم...
(
یک جورهایی حس خدایی دست می دهدم با این سبک زندگی٫ خودش یک سری اسباب بازی آفریده و پرت کرده در این کره ی خاکی و کلیات را معلوم کرده و گفته بچرید و از بالا نظاره گر ماست و می خندد حتی به همین انگشتان من که در حال تایپ این مزخرفات هستند.
گویا واقعا ولی اش در این قلمرو هستیم.
لبخند.
)
*مستقل تفکراتم پیش می روند
و زندگی بیرونی نیز تا حدودی هم جهت با آن در حرکت است
و زندگی درونی از این تفکرات و زندگی بیرونی نشآت می گیرد
و اتوپیا نیز.
مهم است کنترل تفکرات + زندگی بیرونی٫ بقیه ی چیزها همگی تابعی از این دو چیز هستند.
زندگی به دو بخش تقسیم می شه
بخش اول.
بخش دوم.
(پست بعد!) :پی
*بخش اول که برات خیلی مهمه و همیشه گند می زنی بهش!
و بخش دوم که اصلا واست مهم نیست و همیشه در بهترین مسیر ممکن پیش می ره...
:سوت+دی
مهم تر از همه می خواهم انسان باشم.
بعد می خواهم مسلمان باشم.
اگر شد می خواهم مومن باشم.
نمی خواهم از عرف ( موجود و داغون!) پیروی کنم.
نمی خواهم.
بفهم.
نمی خواهم!
دلم می خواهد لیست کسانی را که تا کنون تذکر داده اند راجع به عرف را یک جا همین گوشه کنار بنویسم ولی نمی دانم چرا حس خوبی ندارم نسبت به این کار٫ به جایش ضربدر می زنم روی دیوار.
:سوت+سکوت
بچه داشت لینوکس ش رو به روز می کرد٫ سیستم باگ خورد بعد کلا لپ تاپش نه موسش رو می شناخت نه کی بورد رو.
بعد از کلی کلنجار رفتن بلاخره درست شد.
بعد برگشته می گه : چه قد خوبه٫ آدم قدر دست و پاش رو می دونه!
*زندگیه؟!
ترک اعتیاد مهم نیست٫ مهم درک اعتیاد است.
هیچ کس خودش نمی فهمد معتاد است و یا حتی اگر بفهمد هم نمی تواند این وصله را به خودش بچسباند! :پی
پ.ن: بعضا اعتیاد در مواقع حساس بدجور آدم را بدبخت می کند٬ یا بهتر بگویم در مواقع حساس است که اعتیاد می چسبد. مثلا امتحان های سرنوشت ساز٫ موقعی که کلی کار داری که باید انجام بدی...
*متنفرم از هر چی سوال و فکر فلسفی و عمقی ه که می تونه واسه یه آدم پیش بیاد.
متنفرم!
می فهمی؟!
متنفرم.
[خسته شدم از به فنا (رفتن / دادن خودم)٫ خسته شدم!]
دو نقطه سکوت.
(الان نشستم طبقه هشت سی ای پیش ملت٫ دارم با خودم فکر می کنم...)
اگه می شد سی ای به جای هشت طبقه٬ حدودا صد الی دویست طبقه بود که هر سال حدودا یکی دو طبقه آدم می رفت بالا و آدمایی که در طبقات بالاتر بودند هی خفن تر می بودند و هی امکانات رفاهی بیشتری بود و هی دقدقه(؟!) ی بیشتری و هی ...
خب وقتی رسیدیم به طبقه آخرش و یا اون وسطا به صورت طبیعی یا غیر طبیعی(!:پی) به فنا رفتیم چی؟! اگه رسیدیم طبقه آخرش چی؟ باید بریم پشت بام خودمون رو پرت کنیم بالا [/پایین]!
الان واقعا راضی ام ازش که زندگی رو یکنواخت درست نکرده و همش صعودی نیست. الان می فهمم واقعا فرقی نداره که صعودی خالص باشه یا نزولی صعودی به طوری که آخرش در جای خودمون ثابت باشیم یا حتی افت کرده باشیم...
دونقطه شاد٫ نقطه سر خط
وقتی نخواهی اینجا بمانی
کمی بیشتر خودت هستی
کمی بیشتر کارهایی را که [خودت] دوست داری انجام می دهی
کمی بیشتر از خودت راضی هستیاز صبح رفتم تو این فکر که اگه محیط زندگیمون عوض می شد٫ خودم و ملت اطرافم چه قدر تغییر می کردند.(مثلا همه با هم می رفتیم بلاد کفر زندگی می کردیم واسه یه مدت!)
چه قد به این چیزایی که الان معتقدند (یا حداقل سعی می کنند این رو نشون بدهند) معتقد می مونند و به چیزایی که سنگشون رو به سینه می زنند وفادار می موندن و واسشون ارزش قائل اند. با یه حساب سرانگشتی و یکم فکر کردن به تریپ شخصیتی خودم و ملتی که رفتند و اومدند و ... به نتایج خیلی جالبی رسیدم...
باید راجع به سبک برخوردم با خیلی ها (مخصوصا خودم!) تجدید نظر اساسی کنم٫ خیلی از چیزا رو هم دیگه نمی خوام خیلی جدی بگیرم٫ اون چیزی رو که فکر می کنم درسته تا وقتی که واقعا شک نکردم در ماهیتش سعی می کنم تغییرش ندم و یا یه علامت سوال بزرگ نگذارم جلوش واسه خنده٫ خلاصه ریلکس می خوام [در یه چارچوب خوب] زندگی کنم٫ همین!
(دستتونم از رو زنگ بردارید لطفا! صدا می یاد٫ هر موقع حوصلم اومد میام در رو باز می کنم. :چشمک)
*می گه دست بند٫ انگشتر٫ لاک مانع رسیدن به قرب الهی نیست (واسه و‌ضو مثلا)
[به دلایلی جوابی نمی دم ولی] بنده ی خوب خدا! مانع قرب نیست ولی مانع رسیدن هوا به اون دست لامذهب(؟!)[در اصل طفل معصوم] که هست٫ قبول داری هر از چند گاهی باید یه نفسی بکشه؟(می تونی اینو امتحان کنی با یه تیکه از بدنت٫ ببینی چه بلایی سرش می یاد بعد از یکی دو ماه...) صاحاباش تا اینجاهاشم فکرمون بوده(اونم با یه دستور کوچیک٫ که اصلا هم به نظر نمی یاد).
چی می خوای دیگه؟ :عینک آفتابی+خفونت(؟!)
(اینم جدیدا شده بحث فلسفی سطح بالای ما٫ زندگیه؟! :سوت+پی)
*در مرغ (=!خروس) بودن خودم نیز شک کرده ام٫ چه برسه به مرغ هوا بودنم...
این قفس چیست؟
این قفس چیست؟
این قفس...
امشب است!
بنشین و بشمار٫ بشمار٫ بشمار و بشمار
سیصد و شصت پنج ضربدر بیست و چهار منهای ساعت هایی که لبخند بر لبانت بود
و سیصد و شصت و پنج منهای روزهایی که از خودت راضی بودی
و تعداد دوستانت به توان یک عدد ثابت منهای دفعاتی که حس کردی یکی از دوستانت را شاد کردی
(و خودشان حس کردند که شاد شدند.)
بشمار
تعداد ملت ضربدر سیصد و شصت و پنج٫ ضربدر دو(!!!) منهای لبخند هایی را که از لب ملت جاری ساختی.
و تعداد امت ضربدر سیصد و شصت و پنج٫ ضربدر نیم(!!!) منهای اشک های شوقی را که بر چشم ها نشاندی
(swap)
.
بشمار
دل هایی را که (؟!)
{نه! اشتباه شد}
بشمار
تعداد کل آدم های دوست داشتنی منهای دل هایی را که بدست آوردی (بدون هیچ type cast ای!)
و بشمار
هر چیز خوب دیگری که دوست داشتی بدست بیاوری
و هر کار خوب دیگری که دوست داشتی انجام دهی
وقت هست
جوجه های پاییزی را بعدا می شماریم
(شاید هم خودشان حوصله شان سر رفت و خودشان خودشان را شماردند.)
*و این هیچ چیزی از ارزش جوجه های پاییزی کم نمی کند٫ فقط خبر از مستقل شدنشان می دهد
و البته مرد شدنشان...
و شاید باید قبلا می شماردیمشان قبل از اینکه تعدادشان انقد کم (یا زیاد) می شد...
و به توان برسان همه ی کارهایی را که می خواستی انجام بدهی و انجام ندادی
نگران نباش
بگذار از ظرفیت عدد شماری مغزت بیشتر شود
(عدد منفی نامعتبر است٫ در آخر کار مجبوری صفرش کنی)
لبخند+هندوانه+انار
آره خب ما هم مسلمانیم٫ اونایی که زمان امام حسین زندگی می کردند هم مسلمان بودند٫ خیلیای دیگه هم مسلمان بودن و هستند و خواهند بود...
دارم به این فک می کنم که چه جوریاست که یه جامعه انقد در یه بازه ی زمانی به این کوچیکی مسیر حرکتش طوری عوض می شه که سر امام عصر خودشون رو توی کوچه و خیابون می چرخوند واسه عبرت سایرین...
//دونقطه غم بسیــــــــــــــ...ار
خدایا...
در فکر بودم و داشتم runtime error هایم را می شماردم، همه یشان را، حتی آن هایی که خودم را در ایجادشان خیلی مقصر نمی دانستم، یا حتی آن هایی را که خود سیستم به تنهایی و فقط در حضور من جوبش را زده بود و یا حتی آن هایی را که ممکن بود در آینده به من مرتبط شوند. دوباره می شمارم، نکند که حتی یکی از آن ها جا مانده باشد... هنوز یک ربع از وقت امتحان باقی مانده، می شمارم و یادداشت می کنم تعدادشان را و دوباره می شمارم و با تعداد قبلی مقایسه می کنم و به علاوه ی همین خطایی می کنم که چند ثانیه پیش انجامش دادم و باز دوباره می شمارم... و باز خطایی دیگر...
از بلندگو اعلام می کنند: وقت تمام است، تا 5 دقیقه دیگر سیستم ها خاموش می شوند!
نگاهی به مانیتوری که جلویم است می اندازم، هنوز لاگ این هم نکرده.
یوز & پسورد را باید از چه کسی می گرفتم؟
نگاهی به برگه ی کوچکی که در مشتم است، می اندازم.
نام کاربری ... رمز عبور ...
و باز غم بسیار...
_
چشم هایم را می بندم.
باز می کنم.
فقط 5 دقیقه از شروع امتحان گذشته...
راضیم.
و نگاهی به چرک نویسی می کنم که همین چند دقیقه پیش از مسئول مسابقات گرفتم،
سیاه ِ سیاه است.
0+1 = 1
1+1 = 2
2+1 = 3
3+1 = 4
4+1 = 5
...
و خودکاری که در دست راستم(؟!) است...
و کاغذ مچاله ای در دست دیگرم.
_آخرش نفهمیدم که چپ دست ام یا راست دست.
*دیگر نمی خواهم هیچ خطایی را حتی برای یک بار بشمارم، می خواهم آن طور که دوست دارم و دوست دارد، از تک تک لحظاتم لذت ببرم.
می گذارم دیگران به جایم بشمارند... :چشمک ( برای سومین پست متوالی! :دی+چشمک) و سوت+سکوت
**باید چرک نویس دیگری از مسئول بگیرم.
نه نمی خواهد، این همه جا، در و دیوار را برای چه ساخته اند؟!
exit(0); // cerr e in omre geran mAye[ta che khoram seyfo che pusham shetA! ;D
یه اصل که جدیدا کشفش کردم.
لذت بخش ترین قسمت ِ یه مکالمه، بخش «سلام کردن» ش ِ.
\\ نمی دونم چرا بقیه ش معمولا ریپرت اس اسپم می شه... :سوت+دی
به هیچ وجه نمی شود بودنت را با دردهای [نسبتا!] کوچک مثل فقدانت مقایسه کرد.
نمی فهمد.
{ن}می فهمم، که چرا {ن}می فهمد!
[گاهن سایه ام نیز از خودم می ترسد، چه برسد به من...]
پ.ن: «الان» دلم شکلات تلخ 99.99_ % خواست. [ و نه 100%]
هیچ چیز خالص ش خوب نیست. دفعه بعدی که می خواد آدم استفاده کنه انگیزه ای نداره براش.
اولش با شکلات شیری شروع شد.
بعد 10%
بعد 20%
بعد 50%
یه مدت همین طور گشت... [اوضاع مالی خراب بود!×]
بعد 75%
بعد ...
حالا 99. ...
ولی باز هر بار یک رقم به دقت ش اضافه می شه.
ولی وقتی بشه 100 دیگه [حتی اگه خودت هم بخوای] نمی تونی تلاشی برای بهتر شدنش بکنی و اون موقع ست که کلا ازش بدت می آد و می ذاریش توی صندوقچه[از اونا که مادربزرگ ها دارند] و درش رو قفل می کنی.
دارم دنبال کنترل تلویزیون می گردم، می گه چرا انقد زحمت می کشی تلفن ت رو بردار یه زنگ بهش بزن.
[می گم نمی شه کنترله رو سایلنت ِ! :پی]
زل می زنم تو چشاش.
یکم فک می کنه
می گه منظورم این بود زنگ بزن به ملت ببین کنترل رو کجا گذاشتند.
چیزی نمی گفت ولی می دانست.
که عشق برای او یک حادثه نیست، بلکه تاوان ِ شریکی است که برای خدایش گرفته است.
:[چی می گی عمو دات کام]
فضای اینجا واسم خیلی سنگینه. نمی دونم چرا...
نفسم بالا نمی آد.
آدم نمی تونه توش احساس راحتی کنه و
چرت و پرت بنویسه.
چرآ؟!